ผมเข้ามาทำงานพิเศษเมื่อตอนที่ยังเป็นนักศึกษามหาลัยอยู่เมื่อประมาณปี 1976 ครับ ในยุคการขายแบบเคลื่อนที่นี้ เราได้เช่าพื้นที่ด้านหน้าของสหกรณ์การเกษตรและร้านค้า แล้วพูดว่า “ยินดีต้อนรับครับ ที่นี่ทุกอย่าง 100 เยนครับ!” แผ่นไม้อัดถูกวางบนลังใส่ขวดเหล้าสาเกขนาด 1.8 ลิตรที่เรียงกัน 4 ตำแหน่ง และเรียงรถเข็นที่ใส่สินค้าไว้บนนั้น รวมทั้งมีการติดธงสีแดงและธงโนโบริ (แบนเนอร์) ตอนนั้นเราไม่มีเครื่องบันทึกเงินสด ตู้เซฟจึงเป็นกล่องเครื่องมือสำหรับใส่ตะปูครับ พอตอนกลางคืน ผมจะคลุมผ้าใบสีน้ำเงินแล้วกลับบ้านครับ

ในเวลานั้น บ้านของอดีตประธานบริษัท (ผู้ก่อตั้ง : ฮิโรทาเคะ ยาโนะ) เป็นทั้งสำนักงานและโกดัง กล่องกระดาษลูกฟูกที่ใส่ไม่ลงแล้วจะวางเรียงกันในพื้นที่ว่างหน้าบ้านและทางระบายน้ำเพื่อใช้แทนโกดังเก็บของ และเราเป็นบริษัทที่วางซ้อนสินค้าไว้บนพื้นที่ว่างและจะคลุมผ้าใบสีน้ำเงินก่อนกลับบ้าน พนักงานจะออกไปขายของข้างนอก และแม้ว่าพวกเขาจะกลับมาตอนดึก แต่ทุกคนก็จะกินข้าวเย็นที่บ้านของประธานครับ ดังนั้นเราจึงดื่มและใช้ชีวิตกันเหมือนครอบครัวเลยครับ

รถบรรทุกเป็นสิ่งที่ยากจะลืมเลือนในยุคการขายแบบเคลื่อนที่ครับ ผมตัดสินใจยืมรถบรรทุกของหัวหน้าฝ่ายในขณะนั้น หัวหน้าฝ่ายคนนั้นได้นำขวดเหล้าสาเกขนาด 1.8 ลิตรที่ใส่น้ำมา 3 ขวดและพูดว่า “หม้อน้ำรั่วนะ ดังนั้นถ้าคุณวิ่งไปประมาณ 30 นาทีก็ให้เทน้ำนี่ลงไป” ผมจะใช้รถบรรทุกที่มีรูอยู่ที่หม้อน้ำได้งั้นเหรอ สุดยอดเลยนะ (หัวเราะ) ตอนนั้นยังเป็นโลกแบบนั้นอยู่เลยครับ
ผมทำงานแบบจิตใจจดจ่อถึงขนาดไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เป็นวันทำงานและเมื่อไหร่เป็นวันหยุดเลยครับ ชีวิตแบบนั้นก็สนุกดีนะครับ