ความทรงจำของการถูกลูกค้าขุ่นเคืองยังคงอยู่มาตลอดระยะเวลา 40 ปีเลยครับ
ตอนนั้นผมกำลังจัดงานอีเวนต์ที่ลานของร้านขายสินค้าทั่วไปแห่งหนึ่งในช่วงยุคการขายแบบเคลื่อนที่ครับ
ในวันนั้นขายดีแบบเทน้ำเทท่าเลยครับ และถ้าไม่ระวัง สินค้าที่เพิ่งวางเรียงไว้ก็จะหายไปหมดครับ ผมไปเอาของที่รถบรรทุกหลายครั้งและเติมสินค้า ซึ่งถ้านำสินค้าออกจากกล่องกระดาษลูกฟูกเพื่อจัดเรียง มันจะไม่ทันเวลาครับ ผมจึงตัดฝาของกล่องกระดาษลูกฟูกแล้ววางกล่องไว้ ไม่นานในกล่องก็ว่างเปล่าทันที แล้วผมก็เติมของอีก ผมได้พยายามสุดความสามารถแล้ว และลูกค้าไม่ใช่อันดับ 1 แต่การนำสินค้าออกมาคืออันดับ 1

ถ้าผมทำแบบนั้น ไม่ว่าจะทำยังไงก็อาจเดินชนกับลูกค้าได้ครับ และตอนนั้นผมไม่สามารถเช่าพื้นที่กว้างๆ ได้ ทางเดินจึงคับแคบพอให้คนคนหนึ่งเดินผ่านได้อย่างหวุดหวิด อีกทั้งตรงนี้ยังมีกล่องกระดาษลูกฟูกด้วย
ปกติผมจะเดินผ่านพร้อมกับพูดว่า “ขอโทษครับ ขอโทษครับ” แต่ตอนนั้นผมไม่สามารถพูดได้ พอทำแบบนั้น ผมโดนลูกค้าโมโหด้วยท่าทางโกรธจัดเลยครับ

เป็นธรรมดาที่จะโดนลูกค้าโมโหครับ แต่เพราะตนเองยุ่งจนเน้นแต่เรื่องการนำสินค้าออกมา และไม่ได้คิดไปถึงเรื่องของลูกค้าเลย ผมให้ความสำคัญกับงานตรงหน้าจนไม่ทันสังเกตกระทั่งเรื่องเดินชนลูกค้า และไม่ได้พูด “ขอโทษ” แต่มันไม่ควรเป็นแบบนั้นครับ ความตั้งใจที่จะทำงานให้สำเร็จลุล่วงจากคำต่อว่านั่นก็สำคัญ แต่ลูกค้าเป็นอันดับ 1 เสมอ และผมรู้สึกอยู่เสมอครับว่าเราไม่ควรหยุดชะงักความรู้สึกเหล่านั้น