ผมเข้ามาทำงานที่บริษัทเมื่ออายุ 28 ปี ยอดขายประจำปีในตอนนั้นอยู่ที่ 3 พันล้านเยน ตอนนั้นเราเช่าหน้าร้านของซูเปอร์มาร์เก็ตโดยเรียกว่าอีเวนต์เพื่อวางขาย 1 สัปดาห์ และยังเป็นรูปแบบการเคลื่อนย้ายไปตามซูเปอร์มาร์เก็ตอื่นๆ
เพราะเหตุนั้นผมจึงเคยบอกกับอดีตประธานบริษัท (ผู้ก่อตั้ง : ฮิโรทาเคะ ยาโนะ) ไปครั้งหนึ่งครับถึง y = ax + b ซึ่ง y คือยอดขายทั้งหมด a คือยอดขายจากอีเวนต์ x คือจำนวนอีเวนต์ แต่ไดโซไม่มี “+ b” ดังนั้นเรา “มาร่วมสร้าง b กันครับ” ซึ่ง b ก็คือร้านค้าถาวร

ตัวอย่างเช่นในยุคการขายแบบเคลื่อนที่ เราได้สร้างมุมสินค้าขนาดประมาณ 10 สึโบะ (33.06 ตร.ม.) ที่เรียกว่า “คลับ 100 เยน” ในพื้นที่ขายเครื่องเขียนในซูเปอร์มาร์เก็ตรายใหญ่ แนวคิดคือการเพิ่มพื้นที่ขายที่คงที่ครับ อย่างไรก็ตาม เรามีสินค้าน้อย และต้องแฟกซ์ข้อมูลที่เขียนด้วยลายมือลงบนกระดาษเพื่อส่งมอบสินค้าโดยไม่มีทั้งแค็ตตาล็อกในตอนจะสั่งซื้อจึงยากต่อการจัดการและเกิดความผิดพลาดครับ ร้านที่เราบริหารโดยตรงแห่งแรกเปิดในปี 1991 ในอำเภอทากามัตสึ จังหวัดคางาวะ โดยวางขายสินค้าประมาณ 300 รายการในร้านขนาด 30 สึโบะ (99.17 ตร.ม.) และเราขายได้ 1 ล้านเยนต่อวัน แต่ในตอนเริ่มแรกเราเริ่มเปิดร้านในย่านการค้าและไม่มีใครให้เช่าเลยครับ และถึงอย่างนั้น เราก็ค่อยๆ เป็นที่รู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ ครับ และในช่วงครึ่งหลังของยุค 90 เราได้เปิดร้านสาขา 2 แห่งทุกวัน และเปิดมากถึง 64 ร้านสาขาต่อเดือน

ใช่ครับ นั่นเป็นตอนที่ขนาดของร้านก็ประมาณ 100 สึโบะ (330.58 ตร.ม.) ครับ และเพื่อไม่ให้ลูกค้าเบื่อหน่าย เราจึงได้เริ่มพัฒนามุมสินค้าที่เรียกว่า “การแจ้งข้อมูลวัสดุ” เราจะจัดเรียงสินค้าตามวัสดุครับ ไม่ใช่ตามการใช้งาน ตัวอย่างเช่น “แก้ว (The Glass)” “เหล็ก (The Iron)” และ “ไม้ไผ่ (The Bamboo)” เมื่อสร้างร้านแรกเสร็จ มีคนบอกผมว่า “ต่อไปเราจะเปิดร้านขนาด 300 สึโบะ (991.74 ตร.ม.) ในยกกะอิจิ จังหวัดมิเอะ!” ขนาดเพิ่มขึ้น 3 เท่าทันทีทันใดเลยครับ และพอเปิดร้าน ผลทางสถิติเราก็ขายได้มากกว่า 3 ล้านเยน จากนั้น 2 เดือนถัดมาก็มีคนบอกว่า “ต่อไปเราจะเปิดร้านขนาด 400 สึโบะ (1,322 ตร.ม.) ที่ CowBoy คามิอิโซะ” (หัวเราะ)
จากนั้นเราก็ขายได้ถึง 4.8 ล้านเยนและทำลายสถิติครับ
เราเป็นบริษัทที่แม้จะตระหนักว่าเป็นไปไม่ได้แต่ก็จะดำเนินการต่อไปเรื่อยๆ ครับ