ประมาณ 40 ปีที่แล้วนับจากตอนนี้ ในยุคการขายแบบเคลื่อนที่ เราได้เริ่มต้นจากการที่ไม่มีอะไรเลยครับ ผมยังไม่มีกระทั่งใบคำสั่งซื้อเลยครับ
ทุกคนออกไปขายแบบเคลื่อนที่ข้างนอก ดังนั้นจึงสั่งผลิตภัณฑ์ของวันถัดไปกับสำนักงานใหญ่จากปลายทางที่ไปขาย ในยุคนั้นผมจะโทรจากโทรศัพท์สาธารณะโดยพกเหรียญ 10 เยนไว้จำนวนมากครับ ผมอ่านออกเสียงสิ่งที่เขียนบนกระดาษเช่นว่า “ที่หนีบผ้ากี่อัน กระชอนกี่อัน...” มาตลอดเลยครับ แต่คิดว่ายังไงนี่ก็ไม่สะดวกเลย และจำได้ว่าทำใบคำสั่งซื้อเพื่อแจกให้กับทุกคนครับ

สำนักงานขายในฟุกุโอกะที่ผมอยู่ในตอนนั้นมีสำนักงาน โรงอาหาร และห้องอาบน้ำอยู่ที่ชั้น 1 ส่วนหอพักจะอยู่ที่ชั้น 2 เพราะหอพักคับแคบโดยมีขนาดแค่ราวๆ 4 เสื่อครึ่ง (6.97 ตร.ม.) ผมจึงแบ่งสำนักงานครึ่งหนึ่งด้วยม่านหีบเพลงเพื่อทำเป็นห้องของตัวเองครับ (หัวเราะ) ผมวางเตียงและกล่องเสื้อผ้าไว้ แล้วเมื่อผมเปิดม่านก็เป็นสำนักงาน ผมใช้ชีวิตแบบนี้แหละครับ

เมื่อได้โบนัสเป็นครั้งแรก ผมนำเงินนั้นไปทำเสื้อยืดสำหรับงานอีเวนต์และเสื้อกันหนาวแขนยาว (เสื้อจัมป์เปอร์) ที่มีแบบเหมือนกันสำหรับนักเรียนนักศึกษาที่ทำงานพิเศษทุกคนครับ ตอนที่มีเยอะ เราก็ไปทัวร์เล่นสกี 4 วัน 3 คืนกันประมาณ 20 คน ผมทำตัวเหมือนเป็นเด็กนักเรียนจริงๆ เลยครับ ถ้าคิดว่ามันเป็นงานก็หนักหนาครับ แต่ถ้าคิดว่าเป็นกิจกรรมชมรมก็สนุกขึ้นมาทันที
ผมถูกอดีตประธานบริษัท (ผู้ก่อตั้ง : ฮิโรทาเคะ ยาโนะ) โมโหอยู่บ่อยๆ ครับ แต่ส่วนใหญ่ผมได้รับอนุญาตให้ทำอะไรได้ตามต้องการ ก็เลยสนุกมากครับ